Büyümek zaman ister
Bazen bir ömür yetmez
Yüzünü görmeyeceğim sevgili anne
Koyver gitsin akmayı bekleyen kan
Benim büyümeyeceğim belli en başından
Bana açtığın güzel koyaktan
Bir selam da ben verirdim ama
Baksana beni de alırsa taşacak dünya
Benim yerime bir şarkı taşı dudağında
Yitirme koynundaki geveze kuşu
Kalbine taş taşı, su ver güzel aklına
Çiçekler tut, kolonya geçir
Rahminde yeşert beni sonraya
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
2 yorum:
büyümek zorunda olmamayı isterdim. ama bir kez dogunca bu mumkun olmuyor ne yazik ki. buyuyoruz, buyutuluyoruz :(
çok güzel bir şiir bu. deminki uçurtmaya önce sen sonra ben tutunmuşum gibi hissettim :)
Yine de doğmuşuz ama, ha? Buna da şükretmek lazım Şulecim. Ya bu şiirdeki gibi doğmayı başaramayanlar ne yapsın?
Fakat az önce pencereden baktım, ne zamandır tıkılıp kaldığım şu ev denen kafesten sonra pencere bir kocaman dünya idi. Üç çocuk istop oynuyordu. Onlara nasıl da imrenerek baktım. "Derdiniz, kasavetiniz yok. Oynayım şimdi, tek derdiniz yarın sabah da sokağa çıkmanıza izin verilecek mi bu olsun"
Tek derdimiz bu olsa. Yarın sokağa çıkmamıza izin verilecek mi Şulecim?
Yorum Gönder